Elfve epidural bi seçenek olarak bile sunulmadı maalesef. Bir de tek başımaydım ben. Telefon bile yasaktı. Kafa dağıtacak hiçbir şey yoktu :/ sadece ebe ve ben. Ayrıca diğer odalardaki kadınların sesleri.
Lohusalığı da ağır yaşıyorum. Zaten hastanede 3 gün kaldım, çıkardılar, bu sefer sarılık yüzünden her gün gidip gelmek zorunda kaldım. 13 gün oldu doğum yapalı, 11 günü hastanede geçti.
Dediğiniz gibi çocuğu gözüm görmedi bi süre. Kendi acımdan her şeyi unutmuştum. Gerçekten ölmek istedim . Bebek de sanki benim değil de verilmiş gibiydi. Emzirmem için elime veriyorlardı, altını başkası değiştirdi, gazını başkası çıkardı. Ben sadece inek gibiydim. Sanki hala kabullenemedim gibi. Emin değilim. Hala sonda takılı gibi ağrım var, vajinamda ağrım var. Hiç geçmeyecek gibi geliyor. Ufacık şeyde gözüm doluyor.
Bebeğime mama vermek zorunda kaldık ama mamayı ben yediremedim, biberonla değil kaşıkla verdiğimiz için. Kayınvalidem yedirdi sürekli. Geçen gün kayınbabam bebek kaynananı annesi sanacak, kokusunu tanıyor artık dedi, oturdum ağladım, bebeğimi besleyemiyorum diye. Herkes bir şey diyor, kimseye cevap veremiyorum, gözlerim dolu dolu bakıyorum etrafa sadece. Eşim endişeleniyor bu yüzden sürekli. Sarılığı atlatamadı, sürekli beslenmesi gerekiyor, annem mama veriyorum diye laf söylüyor, bebeği besleyemediğimi düşünüyor. Kayınvalidem gece gündüz bebeğe bakıyor, bundan mutlu olmam lazım belki ama ben bakamıyorum diye üzülüyorum sadece, oturup buna ağlıyorum. Kimse bebeğime bakmasın istiyorum ama kendim de bakamıyorum. Annem diye seviyor diye batıyor (asla kötü niyetle yapmıyor, asım kadar eminim ama batıyor işte). Eşim şu an kimseyle anlaşamıyor, herkese bağırıp çağırıyor (ben hariç).