Pozitif olmayan bi doğum hikayesi bu. İçimi bir şekilde dökmem lazım, o yüzden anlatmak istedim.
38+2 de salı günü normal doktor randevuma gittim, nst’de bebeğin kalp atışlarında minik bi yavaşlama görüldü, doktor bu gece takip edelim diyerek yatış verdi. O gün 2-3 sefer nst sonucuna bakıldı ve bi sorun görülmedi. Düzensiz sancılarım vardı ama çok da yüksek değildi. Bu arada açıklık muayenesi yapıldı ve 2-3 cm açıklığım vardı. 2-3 gün sonra kontrole gel, bebeğin suyu sınırda diyip gönderdiler.
Perşembe günü gebe okulu için hastaneye gittim, doğumhane gezisi yaptıracaklardı. Pilates yapıp doğumhaneye çıktım. Oradaki ebeler, doktor anlattılar işte, 4 cm olunca seni bir odaya alıyoruz, başında bir ebe ile doğum sürecini yönetiyorsun falan diye. Benim zaten 3 cm dedim, doktor yok canım değildir gel bi kontrol edelim dedi. Yanındaki ebeye aaaa gerçekten 3 cm açıklığı var, sıyırma yapmamak için kendimi zor tutuyorum dedi. Bana da istersen şu an suni sancı ile doğumunu başlatabilirim, çantan yanında mı diye sordu. Sonra hadi neyse müdahele etmeyelim, bebeğin burcunu değiştirmeyelim diyip eğlendik. Bu arada bana doğumu hızlandıracak, sancıları karşılayacak hareketleri gösterdi ve yaptırdı. Perinen de çok esnek, tepkilerin de çok iyi, çok güzel doğum yapacaksın sen diyip gönderdi. Hatta benim nöbetime denk gel de doğumdan sonra doğum hediyesi (……..) şunu getir falan dedi. Pozitif pozitif ayrıldım doğumhaneden.
38+5 te cuma günü suyun kontrolü için tekrar gittim, su hala sınırda, nst’de hala düzensiz sancı vardı. Eve döndüm. Sancıları hiç hissetmiyordum, doktor bebeğin hareketini hissetmezsen azalırsa tekrar gel diyip gönderdi.
39+0 pazar günü uyandığımda bebeğin hareketini hissetmedim. Sancı falan da yoktu zaten. Eşime söyledim, o da hastaneye gidelim dedi. Duş aldım, evden çıkıp acile girdik. Acildeki muayenede 4 cm açıklık var diyip nstde de sancı görünce servise yönlendirdiler. Servisteki hemşire açıklık için 3-4 cm dedi, doktor ultrasonla baktı, bebeğin boyutları çok büyük görünmüyor, doğumhanedeki ebeni dinlersen güzel bir doğumun olur dedi. Doğumhaneye aldı. Bu arada saat 11 falan. Doğumhanede eğlendiğim ebe vardı, aaaaa gebe okulu mezunu gelmiş, ben sana birkaç gün içerisinde gelirsin demiştim dedi. Bu arada doğumhaneye hiçbir şey almıyorlar. Telefonumu falan da eşime verdirdiler. Üstüme önlük verip nstye bağladılar. Ebe açıklığın 4 cm ama bebek biraz yukarıda dedi. Suni sancı bağladı. Bu arada sürekli sohbet muhabbet ediyoruz. Anlaştık yani ebeyle. Bilgilerimi dolduruyor o sırada. Saatte bir kontrol ediyor açıklığı. Ben sancıları hala hissetmiyorum yalnız. Ebe söylüyor, sancın var açıklığına bakalım diye. Ağrı eşiğin yüksek görünüyor, doğumun hemen olup bitecek gibi dedi. Ben de çok rahatım bu arada. Sancı hissediyorum ama karşılayabiliyorum.
Her şey böyle gelişecek sanıyorum.
Sonra saat 4 oldu, benimle ilgilenen ebenin nöbeti bitti ve yeni gelen ebeye devretti beni. Geldi, açıklığa baktı. Gebe okulu mezunuymuşsun, öyle öğrenilmez doğum falan dedi. Ben ilk başta anlamadım. Burundan 3 saniye nefes al, ağızdan 6 saniye ver taktiği ile rahatlıyorum ama sancı yüzünden unutabilirim, unutursam hatırlatın lütfen dedim. Sizi yormak istemiyorum vs diye konuşuyorum ebeyle. Neyse bu da saat başı açıklık kontrol etcem dedi, tamam dedim. Bu arada arkadaşıyla telefonla konuşuyor, işte aileler tanışmasından falan bahsediyor. Ben de dinliyorum boş boş. Arada sancıyı hissediyorum, söylüyorum hissettim diye. Sadece yatırıyor bu arada. Sonra ebenin yemek saati gelince bana yürümem ve duşa girmem için izin verdi. Eşimi doğumhanenin girişine aldı. Yürürken sancı geldikçe eğilip kalkıyorum, eşim de destek oluyor bana bu arada. Doğumhaneye ilk gittiğimdeki doktorun gösterdiği hareketleri yapıyorum sancıları karşılamak için. Yemeğini yedikten sonra hadi gel diyerek tekrar nst’ye bağladı beni. Suni sancıyı da tekrar bağladı ve arttırdı. Sancı artınca benim midem bulanmaya başladı ve kusmak için izin istedim. Yatağımın yanına çöp kutusunu koydu, her sancı geldiğinde kustum, midem tamamen boşaldı. Ben sancıları sert hissetmeye başlayınca işte istediğim bu diyerek tekrar açıklığa baktı 6 cm falan olmuştu. Sorun bebek hala yukarıdaydı ve aşağı inmemekte direniyordu resmen. O sırada doğumhane doktorları geldi. İki doktor da muayene etti. İkisi de olumlu konuştu. Hala iyisin, güzel gidiyorsun falan dediler. Bi doktor arada gezsin, sancıyı nasıl rahat ediyorsa öyle karşılasın dedi, ben de ayakta eğilsem olur mu diye sordum, tamam altına bez serin, dilediğini yapsın dedi ve çıktı. Ben bekliyorum ki ebe kalkmama izin verecek. Her sancı geldiğinde söyle bebeği itelim dedi. Ben de sancı geldiğinde söyledim, her seferinde alttan bebeği tutmaya çalıştı ve ıkın dedi. 7 cm açıklıkta doktor tekrar geldi ve suni sancıyı çıkarttırdı, kendi sancısı var artık, niye takılı dedi ebeye. Bu arada hala midem bulanıyor ama kusacak bir şey olmadığı için kusamıyorum, ebe HER sancıda alttan muayene ediyor ve yataktan kalkmama müsaade edilmiyor. 7 cm den 10 cm e kendi sancılarımla çok hızlı bir şekilde ulaştım. Bir yandan da ebenin eli sürekli orada olduğu için olabilir, emin değilim.
10 cm olunca iki doktor da gelip tekrar muayene ettiler, bu arada benim sancılarım çok arttı. Nefes aldırmayacak düzeye geldi. Bebek kanalda ilerliyor ama bir yandan da dönmesi gerekiyor ama dönmüyor. Doktorlar muayene edince tam açıklık görünce ikisi de karnımda bastırdı. Ben dayanamıyorum, lütfen beni doğurtun demeye başladım. Tamam hadi kalk eğilerek karşıla sancılarını dedi, altıma hasta bezi serdirerek ayağa kalkmama izin verdi. Yataktan tutunarak her sancıda eğilmeye başladım. Eğildikçe de ıkınıyorum. Hatta altıma falan kaçırdım o sırada, bunun için özür faalan diledim. Doktor da sandalyeye oturdu, nstden bebeğin kalp atışını ve sancıları izliyor. Sonra hadi biraz daha dayan diyerek diğer hastaları kontrol etmeye çıktı. Ebem hadi çık çatala diyerek sancı arasında çatala çıkarttı tekrar. Sırt üstü yatarak sancıları karşılamakta aşırı zorlanıyordum ve bunu söyledim ebeye, nasıl doğurcan o zaman, doğuramazsın zaten sen falan dedi. Sancı geldiğinde ebeye sancı geldi diyorum, bana ıkın diyor, ıkınıyorum, eli vajinamda bebeğin kafasını çevirmeye çalışıyordu sanırım, bu arada yeterince ıkınamadığımda ıkın diyorum sana, bebeğin sen ıkınamadığın için sakat olacak, özürlü çocuk doğuracaksın sen diyip duruyor. Tutanak tutacağım senin hakkında, sakat olursa senin suçun, ben vebal almam, sen ölsen de umrumda değil, ben bebeği doğurtmaya bakarım falan diyor. O arada sancıdan beynimi kullanamadığım için cevap da veremiyorum. Ikınıyorum lütfen doğurtun beni falan diyorum. O arada doktor tekrar geldi, aaaa kalk ayağa sen öyle karşılayabiliyorsun diyip tekrar ayağa kalkmama izin verdi, ben de ebe izin vermedi bana dedim, ebe o sırada sinirlendi ve dışarı çıktı böyle dediğim için. Sonra doktor niye şikayet ediyorsun, bak alındı sana, gelince özür dile falan dedi ebe çıkınca. Neyse ebe tekrar geldi, ben de çok afedersiniz mal gibi özür diledim, işinizi zorlaştırıyorum diye. Sonra bana tekrar suni sancı takmak istedi ebe, doktor da kadının zaten sancısı var, niye suni takıyorsun diyip taktırmadı, nstden izlemeye devam etti. Ben bu arada yerlerde sürünüyorum. Sancı geldiğinde çömelir pozisyonda ıkınıp azıcık ara verdiğinde ayağa kalkıp popomu sallıyorum. Doktor odadan çıkınca beni yine çatala aldılar, ben artık dayanamıyorum nolur sezaryene alın demeye başladım. Ebe her sancıda elini sokuyor, ıkınamıyorsun, bebek hala yukarıda, düzgün ıkın diye bağırıyor, bi ara hiçbir sesi duyamamaya başladım. Ebenin eli vajinamdan çıkmıyor resmen. Yalvarıyorum artık nolur sezaryen diye. O arada nst çıkmış, onu bağlamaya çalıştı tekrar. Bebeğin kalp atışları yavaşladı diyip odadan direkt çıktı doktor, ebe sedyeye geç diye bağırdı, ben sedyeye nasıl geçtiğimi falan hatırlamıyorum. O arada elime bi kalem tutuşturup imza attırdılar, ne için olduğunu hala bilmiyorum. Eşime haber verip sezaryen için imza almışlar. Saat gece 11 buçuk olmuş bu arada. Sedyeyle ameliyathaneye götürülürken ebe hadi neyse acıdım sana, tutanak tutmayacağım ama bebeğine bir şey olursa sorumlusu sensin diyerek ağlattı beni. Giderken aileleri gördüm, yalvarıyordum beni öldürüyorlar, direkt öldürün diye. Ameliyathanede anestezi uzmanlarına yalvardım nolur acıdan kurtarın beni diye. Bi ara doktor normal doğuramadın di mi dedi, anestezi uzmanına halimize bak nasıl hastalarla uğraşıyoruz dedi. Bunların hepsini bölük pörçük hatırlıyorum.
Ameliyat bittikten sonra ayılttıkları yerde sancıyla uyandım, doğuramadım mı diye ağlamaya başladım, doğurdun dediler, niye sancım var o zaman dedim. Sonra odaya aldılar. Odada tekrar alttan muayene ettiler, karnımdan bastırdılar. Doktor seyyar ultrason istedi, nabız ve tansiyonumu sürekli ölçecek bi cihaz getirtildi. O doktor çıktıktan sonra odama sürekli gelen doktor değil de diğeri gelip doğumhaneye kızdı, ben bu hastayı tanıyorum, bu kadın doğuruyordu, niye ameliyata aldılar diye, ebeye sövdü biraz, beceriksiz yine yapmış yapacağını diye. Kan almaya çalıştı, yanlış enjektör getirdiler diye küfür falan etti. Bunları duyuyorum ama hala tam kendimde değilim. Sonra odaya bebeğimi aldılar, ben de o sırada titreyerek kendime gelmeye çalışıyorum. 2 saat aç kalmış bebeğim, hemen emzir dediler ama kollarımı bile kaldıramıyorum, hemşireler yardım ettiler, emzirdim ama sütüm gelmedi, mecburen mama verdik. Fazla kan kaybetmişim, kan takıldı, donmuş plazma takıldı. Alerji yapıyor mu diye gözlendi. Bu arada sürekli emzirme denemesi yaptım. Bi ara bi ebe başıma gelince alttan mı muayene edeceksiniz diyip ağlamaya başladım, ebe yok yok tansiyonuna bakıcam diyip teselli etti.
Kısaca beni gören bütün doktorlar, ebeler mükemmel doğumun olacak derken berbat bir doğum geçirdim. Bebeğin kontrolleri için hastaneye gittiğimde doğumhane katına çıkmaya korkuyorum, bi sefer önünden geçmek zorunda kaldım ve direkt ağlamaya başladım. Muhtemelen bunların nedeni lohusa psikolojisi ama bebeğin en ufak ağlamasını bile kendime, doğuma bağlıyorum. Ben beceremedim doğurmayı diyerek sürekli ağlamak istiyorum. Eve geldiğimiz gün eşim duşa soktu, ince ince yıkadı beni, son anda çişim geldi ve tutamadım, 1 saat falan ağladım duşta çişimi bile tutamıyorum diye. Yazık eşim de teselli etmeye çalıştı sürekli.
O kadar gebe okuluna gittim, normal doğum için kendimi hazırlamaya çalıştım, doğumum kolay olsun diye spor yaptım, çok kilo almamaya çalıştım, kesi atılsa bile az atılsın diye perine masajı yaptım, son anda sezaryene dönünce gerçekten çok üzüldüm. 12 saat sancı çektim. Üstüne sezaryen ağrısı yaşıyorum. Pazartesi günü doktor kontrolüm var, nasıl giderim bilmiyorum. Resmen fobi geliştirdim kadın doğuma karşı. Psikolojim ne zaman düzelir bilmiyorum, destek almak zorunda kalacağımın farkındayım.