Annem1 Benim yıllar önce vardı, üniversiteye başladığım ilk sene okul ortamına alışamadığım için tetiklenmişti bende de. Aylarca kurtulamadım, ufak ufak başlayıp gittikçe hayatımın her alanını kapladı. 3 takıntısı vardı, 3 ve 3′ün katlarıyla ellerimi yıkıyordum (ki ellerim çatır çatır çatlayıp kan içinde kalıyordu artık), asla kapı kollarını çıplak elle tutamıyordum (elimi değerleme günüm kötü geçecek diye düşünüyordum) yapacağım tüm işleri belli bi sırada ve belli bi sayıda yapıyordum, mesaj yazarken bazı kelimeleri tekrar tekrar yazıp siliyordum, bazı yemekleri asla tüketmiyordum, odamda ve çantamda ki eşyaların belli bir düzende olması gerekliydi istediğim gibi olana kadar saatlerce uğraşırım, dolmuşa vereceğim parayı bile dakikalarca seçmeye çalışırdım, merdiven inip çıkarken sayardım, yemek yiyeceğim çatalı bıçağı bile dakikalarca düşünüp seçerdim, yürürken istediğim yere istediğim ayağımla basmam gerekirdi basamazsam aynı yeri başa dönüp yürüyordum gibi gibi daha nice bissürü şey.. Ben sadece bir hafta sakinleştirici kullanmıştım, psikolog a gitmeyi istemiştim ama öncesinde annem konuşmuştu benimle yaptığın ya da yapacağın şeyler yaşayacağın şeyleri değiştirmez demişti, annem onu söyledikten sonra sadece 1 hafta ilaç kullandım sonrasında hep tekrar ettim içimden annemin söylediğini ve yavaş yavaş bıraktım yapmayı çok zorladım kendimi çok ağladım ama başardım. Eğer ihtiyacınız varsa umursamayın insanların söylediğini, gidin kendiniz görmüş olursunuz nasıl bir durum olduğunu, başkasına iyi gelmeyen size iyi gelecektir belki. Ben kendimi zorlamayıp üstesinden gelmeye çalışmasaydım psikologa gidecektim kesin olarak.