- Düzenlendi
Kızlar öncelikle 40.haftama kadar hep normal doğum isteyip sezaryenden deli gibi korktuğumu belirtmek isterim. Daha önce hiç bir operasyon geçirmemiş biri olarak o ameliyathanede yatmanın, kollarımı bağlayacak olmalarını düşündükce soğuk terler akıtıyordum. Doktorum 36.haftamda bebeğimin kilosunun önde gittiğini muhtemelen sezaryene uygun olacağımı söylediğinde önce özel hastane olduğundan ticari amaçla bakılıyor ve doktorum altyapı yapıyor diye düşündüm. Ve doktoruma ısrarla normal doğum için beklemek istediğimi söyledim.Daha sonraki kontrollerde de bebeğimin kilosu önde gitmeye devam etti. 38.haftamda çatı muayenesine girdim (ertesi günü nişanım geldi) doktorum çatın normal ama bebeğinin kilosu yüksek zor doğum olur vakum kullanılabilir yırtığın fazla olur bebeğin oksijensiz kalabilir gibi olası riskleri söyleyince daha fazla riske atamadım. Daha beklesek de gelmeyecekmiş zaten bizim oğlan. 40.haftama sezaryen için gün aldım. Vee büyük gün geldi çattı. Doğumun olacağı gün sabah 6ya kadar heyecandan ve düşünmekten uyuyamadım. Saat 13de yatışım verildi. Heyecanımı atmak için odayı süslemeye koyuldum. Saat 15 olduğunda ameliyathaneye indirildim. Önce anestezi doktoru ile tanıştım spinal için önümde bir adam beni kuvvetlice tutup kafamdan bastırıyordu. Omurganın iyice dışarı çıkması gerekiyormuş. Çenem karnıma değiyordu. Sadece iğnenin ilk girdiği an biraz acısı oldu o da damaryolu acısı gibiydi. 2-3 dakika kadar o pozisyonda iğnenin içindeki ilacın enjekte edilmesini bekledim. Sonra çok hızlı bir şekilde beni sedyeye yatırdılar. Çünkü 1 dakika içinde uyuşukluk başlıyormuş. O an korktum bacaklarım ısındı daha sonra karıncalandı sonra hissizlik geldi. Uyuştuktan sonra sonda takıldı. Doktorum başladık dedikten sonra hiç bir şeyi hissetmediğimi anlayınca biraz rahatladım. Anestezi uzmanı başımda sürekli beni konuşturup sakinleştiriyordu hatta heyecandan sorduğu bazı sorulara cevap bile veremiyordum. Sadece bir ara aşırı mide bulantım oldu öğürmeye başladım anestezi doktoru bir iğne yaptı ve 2 dakika içinde bulantım geçti. Daha sonra anlık kısa kısa baş ağrım oldu. Tam 5 dakika sonra bebeğimin ağlama sesini duydum. Kesinlikle inanamadım bu kadar hızlı olup biteceğine. Ağlama krizine girdim. Artık resmen anne olmuştum🥲 Bebeğimi önce çocuk doktoru alıp kontrollerini yaptı daha sonra getirip yanağıma koydular. Fotoğrafımız çekildi. Sonra bebeğimin boy kilo kontrolleri için doğumhaneye çıkardılar. İlaçların etkisi ve çok ağlamamdan dolayı uyku bastırdı gözlerim kapanıyordu.Yaklaşık 15 dakika dikişimin atılması bez bağlanması vs sürdü. Odaya çıktım ve karşımda eşimi ve bebeğimi gördüm.İşte o an her şeyi unuttum. Dünyanın en güzel, en değerli , en anlatılmaz duygusu bu. Bebeğim şu an kollarımda ve 6 günlük.Allahım isteyen herkese nasip etsin. 🙏🥰🥰