Herkese merhaba, 9 aydır beni birçoğunuz tanıyorsunuzdur çünkü riskli bir hamilelik geçirdiğim için hamileliğim boyunca hep evdeydim ve forumda çok fazla vakit geçirdim. Benim hikayem 3 sene önce çocuk isteyip bir türlü olmamasıyla başladı. Ve bu yolda bayağı uzun ve zorlu bir mücadele verdim. Kısaca en başından beri yaşadıklarımdan bahsetmek istiyorum sizlere. Bir sorun var deyip bu yola rahimden vajen girişine kadar uzanan büyük bir perde operasyonu için laparoskopi ve histeroskopiyle çıktım. 3 aylık iyileşme sürecinden sonra yapışıklıkların açılması için tekrar histeroskopi oldum. İlk tüp bebek denemem eşimdeki morfoloji sıkıntısı yüzünden başarısız oldu.😔 Eşim 3 ay Ankara’da Prof. Kaan Aydos’ta tedavi gördükten sonra 2. denemeye başladık. 2. denemem Diyarbakır Memorial’deki doktorum Uğur Değer ve Acıbadem Maslak’ta Bülent Tıraş’la koordineli yapıldı.
9 yumurta toplandı, 8 tanesi işleme konuldu. 4 tanesi 5. güne kaldı. 2 tanesi de transfer edildi. İlk başta embriyoların ikisi de tuttu ama sonradan kesenin biri kendiliğinden kayboldu. Bizim için öyle mucize gibi öyle heyecanlı bir süreçti ki, 3 senelik mücadelem, geçirdiğim operasyonlar sonuç vermişti sonunda. 🙏🏼🤗Fazla uzatmadan buraları kısa geçmek istiyorum, bebeğimin kalp atışlarını da duyduktan sonra tam biraz daha rahatlamıştım ki kanamalarım olmaya başladı. İlk 3 ay boyunca 4 kez kanama geçirdim, progestan iğneleri fitiller derken tam tehlikeli süreci atlattık diye düşünüyorduk ki doktorumun 2 haftada bir yaptığı rahim ağzı kontrolleri sonucunda rahim ağzımın 18. Haftada olması gerekenden daha kısa olduğunu gördük 😔Ve hemen o akşam daha fazla kısalıp açılma olmadan önlem amaçlı serklaja alındım. Böylece yatarak,hiçbir iş yapmadan geçireceğim dönem başlamış oldu. 5 ay boyunca sadece yatarak ve oturarak zaman geçirdim. Doktorum hep ilk hedefimiz 28 hafta sonra 34 ve 36. Haftalar diyordu. Endişelerle, sürekli “ya bir şey olursa”, aman erken doğmasın korkularıyla ve doktorumun çabalarıyla sırasıyla bu haftaları da gördük. En son 18 Ekim’de 38+0 da sezeryan tarihi verildi ve ben heyecanla beklemeye başladım.😊💕Sonunda bal kızım Dicle Ekin’ime kavuşacaktım.
Sezeryan günü sabah erkenden hastaneye yatış yaptık, odamızı süsledik, fotoğraflar çekindik. Saat 08.40 gibi beni ameliyathaneye indirmeye geldiler, hem bebeğime kavuşacağım için heyecanlıydım hem de ameliyattan değil ama belden yapılan iğneden korkuyordum biraz. 🙄Ameliyathanede herkes hazırlığını yaparken anestezi uzmanı geldi, beni oturtup eğilmemi söyledi, bir kişi de önümde omuzlarımdan tutup “rahat bırak kendini” dedi. Ben “çok acır mı” diye sordum, “damar yolundan daha az acıyacak” dediler. Sırtıma soğuk bir şey sıktılar ve minicik sinek ısırığı gibi bir iğne batması hissettim, hiç öyle zannettiğim kadar acımadı. Sonra hemen ayaklarını uzat, yat dediler. Ben kendim uzandım ve bir sıcaklık yayılmaya başladı bacaklarıma. Ama kendimi tartıyordum; parmaklarımı,kalçamı oynatmaya çalışıyordum ve sanki bana parmaklarım oynuyormuş gibi geliyordu. Uyuşmadan keserler diye gereksiz bir panik yaptım ve “ ben daha hissediyorum uyuşmadı bu sakın kesmeyin” falan dedim😄Anestezi uzmanı “sen biraz heyecanlı mısın?”diye sordu, ben de evet dedim ve “seruma biraz sakinleştirici vereceğim” dedi; sakinleştiriciden sonra ben biraz sersemledim gibi oldu, birkaç dakika sanki kendimde değildim gibi; şimdiki aklım olsa daha sakin kalmayı tercih ederdim çünkü uyuşmamasının mümkünatı yok ve bunu sonrasında gayet iyi farkediyorsunuz. 😉Sanki bacaklarınız sizden değil de bir et parçasıymış gibi hissediliyor.
Daha sonra minik kızımın ağlama sesini duydum; yanıma getirdiler yanağımı yüzüne değdirince teni o kadar ince geldi ki sanki dokunsam bir şey olacak gibiydi, dokunmaya çekindim. Doktorum “öp onu öp” deyince bir cesaret geldi bana ve kocaman öptüm yavrumu. 🥰Tabi bu arada onun sesini duyduğumdan beri ağlıyordum ben de. “Bebek üşüyor yukarı götüreceğiz” dediler. Sonrasında beni de dikip odaya götürdüler. Bebeğimi de bir süre sonra yanıma getirdiler ondan sonra emzirmeye çalışma aşamaları başladı😄Bir gece sonra da taburcu olduk. Sezeryanın hiçbir zorluğu yoktu, sadece ilk ayağa kalkmak biraz zorluyor gerçekten. Ağrım falan olmadı ama bebeğin her şeyini kendim yapayım diyorsanız ilk 2-3 gün yara yeriniz oturup kalkarken biraz acıyor. Şu an bebeğim 10 günlük ve artık acı falan kalmadı yine de dikkat ediyorum iyice iyileşene kadar. 😊😉
Bütün süreçle ilgili sorularınız varsa cevaplayabilirim. 😉😍
Benim hikayem böyle, umarım kimilerine umut olur, kimilerinin korkularını biraz olsun yenmelerini sağlamışımdır. 😍
Herkese hayırlı doğumlar diliyorum... 🙏🏼🧿
9 yumurta toplandı, 8 tanesi işleme konuldu. 4 tanesi 5. güne kaldı. 2 tanesi de transfer edildi. İlk başta embriyoların ikisi de tuttu ama sonradan kesenin biri kendiliğinden kayboldu. Bizim için öyle mucize gibi öyle heyecanlı bir süreçti ki, 3 senelik mücadelem, geçirdiğim operasyonlar sonuç vermişti sonunda. 🙏🏼🤗Fazla uzatmadan buraları kısa geçmek istiyorum, bebeğimin kalp atışlarını da duyduktan sonra tam biraz daha rahatlamıştım ki kanamalarım olmaya başladı. İlk 3 ay boyunca 4 kez kanama geçirdim, progestan iğneleri fitiller derken tam tehlikeli süreci atlattık diye düşünüyorduk ki doktorumun 2 haftada bir yaptığı rahim ağzı kontrolleri sonucunda rahim ağzımın 18. Haftada olması gerekenden daha kısa olduğunu gördük 😔Ve hemen o akşam daha fazla kısalıp açılma olmadan önlem amaçlı serklaja alındım. Böylece yatarak,hiçbir iş yapmadan geçireceğim dönem başlamış oldu. 5 ay boyunca sadece yatarak ve oturarak zaman geçirdim. Doktorum hep ilk hedefimiz 28 hafta sonra 34 ve 36. Haftalar diyordu. Endişelerle, sürekli “ya bir şey olursa”, aman erken doğmasın korkularıyla ve doktorumun çabalarıyla sırasıyla bu haftaları da gördük. En son 18 Ekim’de 38+0 da sezeryan tarihi verildi ve ben heyecanla beklemeye başladım.😊💕Sonunda bal kızım Dicle Ekin’ime kavuşacaktım.
Sezeryan günü sabah erkenden hastaneye yatış yaptık, odamızı süsledik, fotoğraflar çekindik. Saat 08.40 gibi beni ameliyathaneye indirmeye geldiler, hem bebeğime kavuşacağım için heyecanlıydım hem de ameliyattan değil ama belden yapılan iğneden korkuyordum biraz. 🙄Ameliyathanede herkes hazırlığını yaparken anestezi uzmanı geldi, beni oturtup eğilmemi söyledi, bir kişi de önümde omuzlarımdan tutup “rahat bırak kendini” dedi. Ben “çok acır mı” diye sordum, “damar yolundan daha az acıyacak” dediler. Sırtıma soğuk bir şey sıktılar ve minicik sinek ısırığı gibi bir iğne batması hissettim, hiç öyle zannettiğim kadar acımadı. Sonra hemen ayaklarını uzat, yat dediler. Ben kendim uzandım ve bir sıcaklık yayılmaya başladı bacaklarıma. Ama kendimi tartıyordum; parmaklarımı,kalçamı oynatmaya çalışıyordum ve sanki bana parmaklarım oynuyormuş gibi geliyordu. Uyuşmadan keserler diye gereksiz bir panik yaptım ve “ ben daha hissediyorum uyuşmadı bu sakın kesmeyin” falan dedim😄Anestezi uzmanı “sen biraz heyecanlı mısın?”diye sordu, ben de evet dedim ve “seruma biraz sakinleştirici vereceğim” dedi; sakinleştiriciden sonra ben biraz sersemledim gibi oldu, birkaç dakika sanki kendimde değildim gibi; şimdiki aklım olsa daha sakin kalmayı tercih ederdim çünkü uyuşmamasının mümkünatı yok ve bunu sonrasında gayet iyi farkediyorsunuz. 😉Sanki bacaklarınız sizden değil de bir et parçasıymış gibi hissediliyor.
Daha sonra minik kızımın ağlama sesini duydum; yanıma getirdiler yanağımı yüzüne değdirince teni o kadar ince geldi ki sanki dokunsam bir şey olacak gibiydi, dokunmaya çekindim. Doktorum “öp onu öp” deyince bir cesaret geldi bana ve kocaman öptüm yavrumu. 🥰Tabi bu arada onun sesini duyduğumdan beri ağlıyordum ben de. “Bebek üşüyor yukarı götüreceğiz” dediler. Sonrasında beni de dikip odaya götürdüler. Bebeğimi de bir süre sonra yanıma getirdiler ondan sonra emzirmeye çalışma aşamaları başladı😄Bir gece sonra da taburcu olduk. Sezeryanın hiçbir zorluğu yoktu, sadece ilk ayağa kalkmak biraz zorluyor gerçekten. Ağrım falan olmadı ama bebeğin her şeyini kendim yapayım diyorsanız ilk 2-3 gün yara yeriniz oturup kalkarken biraz acıyor. Şu an bebeğim 10 günlük ve artık acı falan kalmadı yine de dikkat ediyorum iyice iyileşene kadar. 😊😉
Bütün süreçle ilgili sorularınız varsa cevaplayabilirim. 😉😍
Benim hikayem böyle, umarım kimilerine umut olur, kimilerinin korkularını biraz olsun yenmelerini sağlamışımdır. 😍
Herkese hayırlı doğumlar diliyorum... 🙏🏼🧿
