Feyzaclk lohusalığı herkes yaşıyor ama depresyon kısmı çok ciddi bir şey ve %sel anlamda çok azımız yaşıyor. Benim kızım 1 yaşında. Ve şuan 2 aylık (isteyerek) hamileyim :) doğumdan sonraki süreci kısaca size anlatayım.
Eve ilk geldiğimde 2-3 gün noluyo diyip hep ağladım. Bebek kucağımda yemek yiyemiyorum, tuvalete bile giremiyorum. Annem babam eşim herkes yanımda ama bebek sadece beni / memeyi istiyor. Bebek diyorum çünkü daha sahiplenememişim (normal doğumla kendi geldi) hayatım hep böyle mi olacak naptım ben neden yaptım ki hayatım bitti diyip ağlıyorum..
Gün gün; eve güneş daha bi güzel doğuyor, yorgunum ama her şey daha bi keyifli. Eşe olan aşk, anaya babaya olan sevgi hiç bişiymiş. Ne doğum sancısı hatırlanıyo ne de o ilk günlerin “ noluyo ya bu ne “si. İlk günler zor; çünkü düşünsenize yeni bi yerde işe başlamak bile zor değil mi? Herkes yabancı, yemekhaneye bile giderken bi tedirginlik, sabah geç kalmamak için ekstra özen. Ama günler geçtikçe işi ve çalışma arkadaşlarını benimsedikçe yapılan iş ne kadar da kolay oluyor.
Heh işte annelik de böyle. Hep bi tedirginlik, yetiyo muyum, neden ağlıyo, nesi var, sütüm yetiyo mu, aç mı, sadece bana muhtaç düşünceleri biraz yorsa da, dünyanın en güzel şeyi.
Zaten o kadar zor olsa 2. Yi bu kadar kısa sürede yapmazdım 😂😅 tek tavsiyem o anlar çooook çabuk geçiyor. Her kriz bitiyor, her an geçiyor emin olun. O yüzden keyfini çıkarın her saniyenin. Her anı doya doya yaşayın. Korkmayın, çok zor ama çok da keyifli. Ve nolursa olsun 5 dk da olsa kendinize zaman ayırıp bi dışarı en kötü balkona çıkıp çay için, hava alın ♥️🙏🏼 ve bu durumu yaşayan insanlarla konuşun. Benim en büyük desteğim aynı anda doğum yapan bi grubumun olmasıydı. Eşimden çok onlarla konuşmuşumdır 😅